Σαν μιά σκιά χειμερινή - Comme une ombre hivernale

Σιάζομαι στη σκιά μου·
καρφιτσώνω τα τσουλούφια του χρόνου
που ξεφεύγουν απ’ το σκούρο οβάλ μου
ενώ από πίσω ένα φως ανεξήγητό
με φωτίζει στη σεμνή αυτή τουαλέτα.
Έπειτα, ακίνητη για μια στιγμή
πριν πατήσω το πετάλι
και γυρίσουν οι δυο ρόδες
-μια για τη ζωή, μια για το θάνατο -
εναποθέτω την εμπιστοσύνη μου
στο δρομάκι του σπιτιού μου
όπου γενιές παιδιών ξεπετάγονται το δείλι
και σαν τον ανυποψίαστο σκαντζόχοιρο
διασχίζουνε το χρόνο.
Όσο το πέρασμα του βελονωτού ζώου απέναντι
τόσο βαστάει κι η ζωή των παιδικών ανθρώπων.
Τα πρόσωπα τ’ αναγνωρίζω
γιατί ήξερα τη γιαγιά τους
και οι φωνές – της μικρής «όχι!»
της μάνας της «οχιά!» -
ηχούν σαν τότε… Πότε;
πριν απ’ το φόβο για ό, τι είναι να έρθει
πριν απ’ τον τρόμο για ό, τι είναι ήδη εδώ
πριν απ’ αυτό το «εγώ», μια σκιά χωρίς καθρέφτη.


----------------------------------------------------------


Je me refais une beauté grâce à mon ombre ;
j’épingle les mèches du temps
qui échappent de mon ovale sombre
alors que par derrière une lumière inexplicable
m’éclaire dans cette tenue modeste.
Ensuite, immobile pour un instant
avant de pousser sur la pédale
et que ne tournent les deux roues
- une pour la vie, une pour la mort -
je dépose ma confiance
dans la ruelle de ma maison
là où des générations d’enfants surgissent au couchant
et comme un hérisson sans méfiance
traversent le temps.
Autant que le passage en face d’un animal épineux,
c’est tout ce que dure la vie des humains enfantins.
Les visages je les reconnais
car je connaissais leur grand-mère
et les voix - de la petite « non ! »
de sa maman « guenon ! » -
résonnent comme autrefois… Quand ?
Avant la peur de ce qui doit arriver
avant la terreur de ce qui est déjà là
avant ce « Moi », une ombre sans miroir.



in Του έρωτα χωρίς μέλλον
in De l’amour sans avenir.
Traduction : Marie-Laure Coulmin Koutsaftis.