Η ουλή - La cicatrice

Αντί γι’ αστέρι μια ουλή έλαμπε πάνω απ’ τη γέννησή μου·
οι πόνοι που δοκίμαζα στο απηχτό μου σώμα
πίσω με σπρώχναν στο σκοτάδι της αρχής,
μπουσούλαγα στο τίποτα, τα δάχτυλα μικρούτσικα
κρατάγανε το θάνατο, μαύρο γυαλιστερό παιχνίδι.
Δε θυμάμαι πως έγινε κι άνθισα σε πληγή
πως έμαθα να ισορροπώ ανάμεσα στο πύο
και στα ανοιχτά μου μάτια,
μα εκεί που η μάνα μου λογάριαζε πως σαν το φύλλο στο νερό
θα μ’ έπαιρνε αταξίδευτη το ρέμα του θανάτου, με είδε αναπάντεχα να βγαίνω απ’ τα σκοτάδια.
Ποιος ξέρει μέσα σε μια νύχτα τι ανταλλαγές έγιναν,
τί έδωσα, τί πήρα, από τί παραιτήθηκα,
τί υποσχέθηκα και με κράτησε για υπηρέτριά της
η ζωή…
Ήταν εκβιασμός, συμφωνία, απειλή,
να είμαι ευγνώμων θα έπρεπε για το πετσοκομμένο δώρο της ύπαρξης ή εκδικητική ; Να κοιτάω ψηλά
με είχανε διατάξει ή χαμηλά στη ρίζα της συγγνώμης ;
Ποιάς συγγνώμης, γιατί ; Ποιο ήταν το βάρος
το τόσο ασήκωτο που πριν καν ξεκινήσω
με είχε εξουθενώσει ή μήπως άλλο φορτίο ανάλαβα
και κούτσα κούτσα θα το πήγαινα ως το τέλος ;

Έζησα και άρχισα να παίζω.
Μ’ εμπιστοσύνη στηριζόμουνα στο μηχάνημα
κι ανέβαινα τις σκάλες.
Στο πατάρι έστησα το βασίλειο των ονείρων μου από κομμένα φιγουρίνια· Φλωρεντία την έλεγα
τη μαγική μου πόλη, κυρίες λεπτεπίλεπτες και κύριοι με καπέλο.
Στην πορτούλα δίπλα ήταν το καζανάκι του μπάνιου,
που ξέσπαγε πού και πού σαν κεραυνός
πάνω από τις άυλες συνήθειες των ηρώων μου.
Από κάτω ανέβαινε η ζέστα του κόσμου τούτου, η κουζίνα ολόκληρη με μυρωδιές, θορύους γνώστούς, σπιτικές φωνές : Τι ώρα είναι ; Καθάρισες πατάτες ;
Η κουζίνα και η χάρτινη μου φαντασία, τόσο νωρίς λοιπόν χαράζονται οι πόλοι ;


--------------------------------------------------------


Au lieu d’une étoile, une cicatrice brillait au-dessus de ma naissance ;
les douleurs qu’endurait mon corps informé me refoulaient dans l’obscurité du commencement,
je marchais à quatre pattes dans le néant, mes doigts minuscules
agrippaient la mort, jouet noir et brillant.
Je ne me rappelle pas comment j’ai pu m’épanouir dans une plaie,
comment j’ai appris à me tenir entre le pus et mes yeux ouverts,
mais là où ma mère escomptait que comme une feuille à l’eau, le courant de la mort m’emporterait avant que j’ai jamais navigué,
elle me vit de manière inattendue surgir de l’obscurité.
Qui sait en une nuit quelles tractations eurent lieu, ce que j’ai donné, ce que j’ai pris, de quoi j’ai démissionné, ce que j’ai promis pour que la vie me garde à son service…
Etait-ce un chantage, un accord, une menace, fallait-il que je sois reconnaissante ou vindicative pour ce don déchiqueté de l’existence ? M’avait-on ordonné de lever les yeux fièrement ou de les baisser vers la racine du pardon ?
De quel pardon, pourquoi ?
Quel était ce fardeau tellement insupportable qui m’avait éreintée, avant même que je ne commence ? Ou bien m’étais-je chargée d’une autre charge et clopin-clopant devais-je l’emmener jusqu’au bout ?


Je vécus donc et commençai à jouer.
Je m’appuyais avec confiance sur la prothèse
et je montais les escaliers.
Dans le grenier, je construisis le royaume de mes rêves
avec des figures de papier ; j’appelais Florence
ma ville magique, avec des dames délicates et des messieurs à chapeaux.
Près de la porte il y avait la chasse d’eau de la salle de bain,
qui éclatait de temps en temps comme un coup de tonnerre
au-dessus des habitudes immatérielles de mes personnages.
D’en bas montait la chaleur de ce monde,
la cuisine entière avec des odeurs, des bruits connus,
des voix familières : quelle heure est-il ? As-tu pelé les pommes de terre ?
La cuisine et mon imagination de papier –
c’est donc si tôt que se fixent les pôles d’attraction ?



Traduction : Marie-Laure Coulmin Koutsaftis.